Η Ιστορία μας
7000-3900 π.Χ. ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ:
Η Χοιροκοιτία και η Καλαβασός περιλαμβάνουν τα ερείπια του παλαιότερου γνωστού οικισμού της Κύπρου. Ο πολιτισμός που κατοικούσε στην Κύπρο κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου ήταν διασκορπισμένος σε ολόκληρη την ακτογραμμή του νησιού. Πριν από τον πέμπτο αιώνα π.Χ., χρησιμοποιούνταν μόνο λίθινα αγγεία. Μετά από αυτό, εφευρέθηκε η κεραμική.
3900-2500 π.Χ. ΧΑΛΚΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ:
Η πλειοψηφία των Χαλκολιθικών οικισμών βρίσκεται στη δυτική Κύπρο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα άφθονα αποθέματα χαλκού του νησιού αξιοποιούνται και αξιοποιούνται.
2500-1050 π.Χ. ΕΠΟΧΗ ΧΑΛΚΟΥ:
Ο χαλκός, που αφθονούσε στην Κύπρο, αξιοποιούνταν εκτενέστερα και ήταν πλέον η κύρια πηγή πλούτου του νησιού. Με την Αίγυπτο, την Εγγύς Ανατολή και το Αιγαίο, το εμπόριο ανθεί. Το νησί κατοικήθηκε από Μυκηναίους από την Ελλάδα μετά τον 14ο αιώνα.
Μεταξύ του 12ου και 11ου αιώνα προ Χριστού πολλοί Αχαιοί Έλληνες μετακομίζουν συνεχώς στην Κύπρο. Μαζί τους κουβαλούν τον πολιτισμό, τη θρησκεία και την ελληνική γλώσσα. Κατασκευάζουν νέες πόλεις, όπως το Κίτιον, η Πάφος, η Σαλαμίνα και το Κούριο. Από αυτό το σημείο και μετά, το νησί της Κύπρου θα εξελληνίζεται όλο και περισσότερο.
1050-750 π.Χ. ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ:
Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν δέκα βασίλεια στο νησί. Οι Φοίνικες εγκαθίστανται στην πόλη-κράτος του Βασιλείου του Κιτίου (νυν Λάρνακα). Κατά τον όγδοο αιώνα π.Χ., επικρατούσε αξιόλογος πλούτος.
750-325 π.Χ. ΑΡΧΑΪΚΗ ΚΑΙ ΚΛΑΣΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ:
Παρά τη συνέχιση της ακμής που άρχισε να ανθίζει κατά τη Γεωμετρική Περίοδο, το νησί πέφτει θύμα πολλαπλών κατακτητών. Κατά τη διάρκεια αυτών των εισβολών, τα κυπριακά βασίλεια προσπαθούν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους, αλλά τελικά υποκύπτουν στην Αίγυπτο, την Ασσυρία και την Περσία.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του (411-374 π.Χ.), ο βασιλιάς Ευαγόρας της Σαλαμίνας επαναστατεί κατά της Περσίας και ενώνει για λίγο το νησί. Μετά από μια μακρά πολιορκία, ωστόσο, αναγκάζονται να συνάψουν ειρήνη με την Περσία και κατά συνέπεια να χάσουν τον έλεγχο του νησιού.
333-325 π.Χ.
Ο Μέγας Αλέξανδρος ενσωματώνει την Κύπρο στην αυτοκρατορία του όταν κατακτά την Περσία.
325-58 π.Χ. ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ:
Μετά από μια σειρά εσωτερικών συγκρούσεων μεταξύ των στρατηγών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Κύπρος τελικά περιέρχεται στον έλεγχο του Πτολεμαίου της Ελληνικής Αυτοκρατορίας της Αιγύπτου και στη συνέχεια ενσωματώνεται στην Ελληνική Αλεξανδρινή. Την περίοδο αυτή η Πάφος γίνεται πρωτεύουσα και η Κύπρος ευημερεί.
58 π.Χ. – 330 μ.Χ. ΡΩΜΑΪΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ:
Η Κύπρος είναι ενσωματωμένη στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αποτελεί αρχικά τμήμα της συριακής επαρχίας πριν γίνει ξεχωριστή επαρχία που διοικείται από ανθύπατο. Κατά τη διάρκεια των ιεραποστολών τους, ο Άγιος Παύλος και ο Άγιος Βαρνάβας εκχριστιανίζουν τον ανθύπατο Σέργιο Παύλο, με αποτέλεσμα η Κύπρος να γίνει η πρώτη χώρα στον κόσμο που διοικείται από χριστιανό.
Μεταξύ του 1ου αιώνα π.Χ. έως τον 1ο αιώνα μ.Χ., οι καταστροφικοί σεισμοί απαιτούν την ανοικοδόμηση των πόλεων. Τόσο η εξέγερση των Εβραίων που κατέλαβαν τη Σαλαμίνα το 116 μ.Χ., όσο και η πανούκλα που εκδηλώθηκε το 164 μ.Χ., είχαν ως αποτέλεσμα σημαντικούς αριθμούς νεκρών. Το Διάταγμα των Μεδιολάνων επιτρέπει στους Χριστιανούς τη θρησκευτική ελευθερία το 313 μ.Χ. Το 325 μ.Χ., ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας συγκαλεί την Α’ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, στην οποία συμμετέχουν επίσκοποι από την Κύπρο.
330-1191 μ.Χ. ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ:
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίζεται σε δύο διακριτά μισά. Η Κύπρος κυβερνάται από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία ήταν η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με κέντρο την Κωνσταντινούπολη, Ελλάδα. Η Αγία Ελένη, η μητέρα του Αγίου Κωνσταντίνου του Μεγάλου, φέρεται να έχτισε τη Μονή Σταυροβουνίου στην Κύπρο ενώ ταξίδευε από τους Αγίους Τόπους με θραύσματα του Τιμίου Σταυρού (που στέκει ακόμα και σήμερα και έχει ένα κομμάτι του Τιμίου Σταυρού στο προσκυνητάρι για το κοινό να σεβαστεί).
Κατά τον τέταρτο αιώνα, αρκετοί σεισμοί αποδεκάτισαν τις μεγάλες πόλεις. Αυτή η καταστροφή γεννά νέες πόλεις και η Κωνσταντία είναι τώρα η πρωτεύουσα του νησιού. Τον 4ο και 5ο αιώνα κατασκευάζονται τεράστιες βασιλικές. Ο αυτοκράτορας Ζήνων παραχωρεί στον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου πλήρη αυτονομία και προνόμια, όπως να φορά πορφυρό μανδύα, να κρατά σκήπτρο αντί για ποιμαντική ράβδο και να υπογράφει με κόκκινο μελάνι, μετά την ανακάλυψη του τάφου του Αγίου Βαρνάβα το 488. Έτσι, η Εκκλησία στην Κύπρο είναι πλέον αυτοκέφαλο. Το 647, οι Άραβες, με επικεφαλής τον Muawiya, κατέκλυσαν το νησί. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Β’ και ο χαλίφης Μαλίκ υπογράφουν σύμφωνο το 688 με το οποίο κηρύσσεται η Κύπρος ουδέτερη, παρά τις τεκμηριωμένες παραβιάσεις αυτής της συμφωνίας. Οι πειρατές επιτέθηκαν συχνά στην Κύπρο πριν από το 965, όταν ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Φωκάς έδιωξε τους Άραβες από τη Μικρά Ασία και την Κύπρο.
1191-1192 μ.Χ. RICHARD Ο ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΙΤΕΣ:
Ο αυτοαποκαλούμενος κυβερνήτης της Κύπρου, Ισαάκ Κομνηνός, είναι αγενής με τους επιζώντες του ναυαγίου. Στη διαδρομή του προς την Τρίτη Σταυροφορία, αυτό το πλοίο ήταν μέρος του στόλου του Ριχάρδου Α’. Ο Ριχάρδος ανατρέπει τον Ισαάκ, κατακτώντας τον έλεγχο της Κύπρου, και παντρεύεται τη Βερεγγάρια της Ναβάρα στη Λεμεσό, όπου στη συνέχεια χρίζεται βασίλισσα της Αγγλίας.
Στη συνέχεια, ο Ριχάρδος πουλά την Κύπρο στους Ναΐτες Ιππότες για εκατό χιλιάδες δηνάρια. Στη συνέχεια πουλούν το νησί για το ίδιο ποσό σε έναν από τους Σταυροφόρους, τον Guy de Lusignan.
1192- 1489 μ.Χ. ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΦΡΑΓΚΙΑΣ (LUSIGNAN):
Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία αντικαθίσταται επίσημα από την Καθολική Εκκλησία, αν και συνεχίζει να υπάρχει. Η Κύπρος σήμερα κυβερνάται από φεουδαρχικό σύστημα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, κατασκευάστηκαν πολλές υπέροχες γοτθικές κατασκευές, όπως ο καθεδρικός ναός του Αγίου Νικολάου στην Αμμόχωστο, το Αβαείο Bellapais και ο εντυπωσιακός καθεδρικός ναός της Αγίας Σοφίας στη Λευκωσία. Η Αμμόχωστος γίνεται μια από τις πιο ακμάζουσες πόλεις της Εγγύς Ανατολής. Η Λευκωσία γίνεται η νέα πρωτεύουσα του νησιού και η έδρα των Λουζινιανών βασιλιάδων. Το 1489, η Catherine Cornaro, η τελευταία βασίλισσα της δυναστείας των Lusignan, παραχωρεί την Κύπρο στη Βενετία, δίνοντας τέλος στη δυναστεία των Lusignan.
1489-1571 μ.Χ. ΒΕΝΕΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ:
Οι Ενετοί θεωρούν την Κύπρο ως το τελευταίο αμυντικό προπύργιο κατά των Οθωμανών στη Μεσόγειο. Οχυρώνουν το νησί κατεδαφίζοντας μια σειρά από κτίρια της Λευκωσίας για να συγκρατήσουν την πόλη μέσα σε μια στενή περιοχή που προστατεύεται από οχυρώσεις και μια τάφρο. Οι προσπάθειες των Ενετών φαίνονται ακόμη και σήμερα. Επιπλέον, κατασκεύασαν τρομερές οχυρώσεις γύρω από την πόλη της Αμμοχώστου, που μπορεί να δει κανείς ακόμη και σήμερα.
1571-1878 μ.Χ. Οθωμανική περίοδος:
Με την κατάληψη της Κύπρου από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο Λατίνος κλήρος είτε εξορίζεται είτε εξισλαμίζεται. Η ελληνορθόδοξη πίστη αναβιώνει εκπληκτικά. Ως αρχηγός της αυτοκέφαλης Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κύπρου, ο Αρχιεπίσκοπος εκπροσωπεί την εκκλησία στην Πύλη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ελλάδας για την ανεξαρτησία κατά των Οθωμανών, που αρχίζει το 1821, ο τότε αρχιεπίσκοπος Κύπρου, Κυπριανός, τρεις επίσκοποι και εκατοντάδες ηγέτες των πολιτών εκτελούνται.
1878-1960 ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ:
Σύμφωνα με την Κυπριακή Σύμβαση του 1878, το Ηνωμένο Βασίλειο ανέλαβε τη διοίκηση του νησιού, το οποίο παραμένει τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1914 όμως, μετά τη συμμαχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη Γερμανία στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βρετανία προσαρτά την Κύπρο. Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης, η Τουρκία παραιτείται από όλες τις αξιώσεις στην Κύπρο το 1923, και το νησί αναγνωρίζεται ως βρετανική αποικία το 1925. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εθελοντές από την Κύπρο υπηρετούν στις Βρετανικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Μετά τον πόλεμο, παρά την επέκταση αυτού του δικαιώματος σε άλλες χώρες, οι Βρετανοί δεν παραχωρούν στην Κύπρο το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, παρά το ότι παραχωρούν αυτό το δικαίωμα σε άλλες χώρες. Αφού απέτυχαν όλες οι προσπάθειες για ειρηνική επίλυση, μεταξύ 1955 και 1959 οι Κύπριοι συμμετείχαν στον Ένοπλο Απελευθερωτικό Αγώνα για την ανεξαρτησία.
1960 ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ:
Στις 16 Αυγούστου 1960, ως αποτέλεσμα της Συνθήκης Ζυρίχης-Λονδίνου, η Κύπρος γίνεται ανεξάρτητη δημοκρατία. Είναι μέλος του Κινήματος των Αδεσμεύτων, της Κοινοπολιτείας, των Ηνωμένων Εθνών και του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η Συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου ορίζει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο θα διατηρήσει δύο Κυρίαρχες Βάσεις στο νησί στη Δεκέλεια και στο Ακρωτήρι-Επισκοπή. Στην πλειονότητα των άρθρων του, το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας του 1960 δεν είναι εφικτό.
Το 1963, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος πρότεινε διάφορες τροποποιήσεις για να διευκολυνθεί η αποτελεσματική λειτουργία του κράτους, αλλά η τουρκική κοινότητα απάντησε με εξέγερση (Δεκέμβριος 1963). Κατά συνέπεια, οι Τούρκοι υπουργοί παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση, οι Τούρκοι δημόσιοι υπάλληλοι σταμάτησαν να εργάζονται και η Τουρκία απείλησε να εισβάλει στην Κύπρο. Έκτοτε, στόχος της τουρκοκυπριακής ηγεσίας, ενεργώντας σύμφωνα με τις οδηγίες της τουρκικής κυβέρνησης, ήταν η διχοτόμηση και προσάρτηση της Κύπρου από την Τουρκία. Τον Ιούλιο του 1974, η στρατιωτική χούντα στην Ελλάδα πραγματοποιεί πραξικόπημα στην Κύπρο με σκοπό την απομάκρυνση του Προέδρου Μακαρίου. Στις 20 Ιουλίου 1974, η Τουρκία εισβάλλει αβοήθητη και απροετοίμαστη στην Κύπρο με 40.000 άνδρες. Από το 1974, το 37% του νησιού έχει καταληφθεί από τον τουρκικό στρατό. Μέσα σε μια νύχτα, 200.000 Ελληνοκύπριοι (40 τοις εκατό του ελληνοκυπριακού πληθυσμού) αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στην κατεχόμενη βόρεια περιοχή και έγιναν πρόσφυγες. Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, η Κοινοπολιτεία, το Συμβούλιο της Ευρώπης και το Κίνημα των Αδεσμεύτων καταδίκασαν την τουρκική εισβολή, την κατοχή του 37% του εδάφους του νησιού και τη συνεχιζόμενη παραβίαση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων του κυπριακού λαού .